Obiad

 Rano było chłodno, przez co mniej ochoczo zebrałam się z łóżka. Rozciągnęłam się kilkukrotnie po czym skierowałam się w stronę pokoju Donata. Spał w formie kota, więc łatwiej było mi go przenieść. Zmieniłam postać, jako że sama również byłam w zwierzęcej postaci i wzięłam go na ręce. Ostrożnie zabrałam go do nas i położyłam za plecami Oruko, popatrzyłam na nich chwilę. Zanim jednak miałam ich obudzić, musiałam zajrzeć do Kiwiego, tak więc przebrałam się, założyłam bluzę i wyszłam z nory. Na zewnątrz było jeszcze chłodniej niż wewnątrz, do gildii trzeba było więc iść w czymś cieplejszym. Odsłoniłam liście przysłaniające konia w boksie.

 -Kiiiwiiii... - szeptałam. - Wstawaj... - trącałam go co chwila. Usiadłam obok i bawiłam się jego grzywą. Chwilę później podniósł łeb i popatrzył na mnie. Pogłaskałam go po pysku i przytuliłam lekko. - Chodź, dam ci coś smacznego. - uśmiechnęłam się i podniosłam. Ogier wstał zaraz po mnie i oboje wyszliśmy na zewnątrz. - Zimno, co? - mówiłam do niego. Ten parsknął tylko i pomachał łbem. Zbliżyłam się do koryta z wodą i zamoczyłam ręce. - Zimne jak diabli! - krzyknęłam i zaraz cofnęłam dłonie. Znów zanurzyłam je w wodzie, ta zaczęła falować i pod wpływem magii zrobiła się cieplejsza. - No. Masz. - znów przejechałam mu ręką po pysku, poklepałam i ruszyłam w stronę chłopaków. Donat już nie spał, siedział na łóżku i ocierał oczy przykryty kołdrą. Oruko jednak ani drgnął. Usiadłam obok młodego. -Jak się spało? - kot przez chwilę jeszcze dochodził do siebie.

 -Dobrze. - odpowiedział po chwili. Poczochrałam go po głowie i kazałam się ubrać. Młody powędrował do swojego pokoju, a ja zostałam ze "śpiącą królewną".

 -No tak, tylko trochę zimniej się zrobiło się role odwracają, co? - fakt, że basior był magiem lodu mówił w tej sytuacji sam za siebie; kiedy robi się chłodniej, śpi dłużej, a jako że moim żywiołem jest ogień, śpię krócej, w końcu w norze nie jest ciepło, a mi to nie odpowiada, więc się budzę.

 -Wstawaj, leniu! - zabrałam mu kołdrę i klepnęłam w kark. Ten mruknął tylko, a po chwili odezwał się.

 -Nawet konia milej budzisz. - wymamrotał i usiadł. 

 -Przykro mi, on się nie musi ubierać. - zaśmiałam się. - Idę mu dać jeść, wy się macie ubrać. - zadecydowałam i wyszłam uprzednio wyjmując ze schowka siano i marchewkę. - Kiwi! - zawołałam jeszcze w "progu". Ogier chodził po polanie na której mieściła się nasza nora, ale kiedy tylko mnie usłyszał kłusem podbiegł do mnie. - Masz papu. - pogładziłam go po szyi. - A to prezencik. - oczom konia ukazała się marchewka, z miejsca się ucieszył i zaczął parskać niespokojnie. - Masz, byku! - zaśmiałam się i podałam mu ją. Tylko chwilę zajęło mu zjedzenie jej. Szturchnął mnie nosem, po czym wziął się za siano. Odeszłam od konia i przeszłam się kawałek. - Zimno. - mruknęłam. - Jak diabli.

 W tym momencie na polanę zawitał basior w ludzkiej skórze, jak zwykle ubrany w błękitne kimono i z nieodstępującym mu na krok mieczem na plecach. 

 -Szybko. - zauważyłam. - A Donat? - jak na zawołanie zza jego kostek wybiegł brązowy kotek z czapką i szalikiem. - Wariat. - zaśmiałam się. 

 -No co? - zapytał już przy mnie i skacząc mi na ręce.

 -Wystarczy że jako człowiek masz coś na sobie. - wyjaśniłam, jednak mały doskonale o tym wiedział.

 -Oj tam oj tam. - wyrecytował wręcz. Przeniosłam go na swoje plecy i zmieniłam postać, basior zaraz po mnie. 

 -Tobie to nigdy nie zimno, co? 

 -Nigdy. - odpowiedział. - W sumie to nawet nie pamiętam, kiedy ostatnio było mi zimno. - dodał przy okazji.

 -To tak jak ja nie pamiętam kiedy mi było gorąco. - przydreptałam do niego i otarłam się o jego bok. - Jak Kiwi zje to idziemy do BW. - zadecydowałam. - Idziemy pobiegać? 

 -Nie chce mi się, zostaje, poczekam na niego. - koń parsknął i trącił go nosem. 

 -To my zaliczymy rundkę. - Donat zeskoczył z moich pleców i popędził w stronę lasu, ja zaraz za nim. 

 Kot zwinnie przebiegał pod wszelkiego rodzaju gałęziami i korzeniami, ja za to przeskakiwałam wszystko, dzięki czemu zyskał trochę na czasie, chociaż i tak już biegł najszybciej jak potrafił. 

 Szybko obiegliśmy lasem polanę i wróciliśmy do Kiwiego i Oruko.

 -To co, gotowi? - zapytałam, chociaż w sumie odpowiedź nie mogła być inna, niż ta której oczekiwałam. Wspięłam się więc szybko na grzbiet konia i "wciągnęłam" Donata. Biedny Oruko musiał użyć własnych łap.

 Po kilkunastu minutach byliśmy na miejscu. Łapą otworzyłam drzwi, a jako że było zimno, wprowadziłam Kiwiego do środka. Pochodnie zapaliły się kiedy tylko do korytarza zawitało światło z zewnątrz. Truchtem przemierzyliśmy "przedsionek gildii" i już byliśmy na miejscu. 

 -Dobry! - przywitałam się, jednak w środku była tylko Terra, Hikibe, nasza trójca no i standardowo Kanora na ladą. - Ojeju jeju, co tu tak pusto?

 -Firu! - krzyknęła Terra. Przywitałyśmy się szybko i podeszłyśmy do lady. Chłopaki obrali kurs na resztę członków i zaraz zaczęli rozmowę.

 -No, coś zrobił? - zarzuciłam Kanorze pustkę.

 -Może na twój widok pouciekali? - zaśmialiśmy się wszyscy.

 -Tachi śpi? - wyjrzałam zza niego na drzwi.

 -Jeszcze. - mruknął. - Zimno jest to nikomu się nie chce ruszyć.

 -No proszę, a myśmy musieli tutaj piętnaście minut pędzić, a im się paru kroków zrobić nie chciało. Chyba że... - olśniło mnie. - Ej, dawaj Terciak, idziemy po gadzinę! - zaśmiałam się i zaraz skierowałyśmy się ku laboratorium. Ostrożnie otworzyłam drzwi, a wilczyca zajrzała do środka. Jako że byłyśmy już w wilczych postaciach byłyśmy odrobinę mniej zauważalne, a przynajmniej ona, bo z moim wielkim cielskiem trudno zrobić cokolwiek, tak więc za zwiady ruszyła tylko ona. Niemal czołgając się przeszła przez pomieszczenie.

 -Pusto... - zdziwiła się.

 -Puste labo i dwie wilczyce mają nie skorzystać? - uśmiechnęłam się. Terra zaraz pojęła. - Przyjrzymy się temu co ten szalony naukowiec tu odstawia. - zaśmiałam się szeptem. 

 -Dziwne rzeczy tu trzyma... - szepnęła.

 -A tak konkretnie?

 -Yyyyy... co powiesz na dwadzieścia fiolek z przemianą? 

 -Łohoho... - zaskoczyło mnie to. Zaraz przyszłam zbadać, co tam jeszcze ma.

 -Albo próbki krwi każdego z nas. - a to już wystraszyło. 

 -To co ona, jakieś eksperymenty na nas odwala? - przeszperałam fiolki na wyższych półkach. - Ciekły azot. Po kiego czorta jej takie dziadostwa?

 -A tu są jakieś soki z roślin... lecznicze... trutki... odkażające... - wymieniała napisy na butelkach. Obie zmieniłyśmy postacie na ludzkie i szperałyśmy dalej.

 -Patrz, a tu jakieś wybuchowe-

 -Siemanko. - Terra w momencie stłukła fiolkę, a Sen uczepiła się mich włosów.

 -O cholera! - wymsknęło jej się. 

 -Sen! - krzyknęłam. 

 -Ciiiii! - skarciła mnie wilczyca. 

 -Co ty tu robisz?

 -Co wy tu robicie! - krzyknęła Misaran w drzwiach.

 -O w diabły... - położyłam lekko uczy. - Improwizacja, Terciak. - szepnęłam. - Co tu robi nasza krew, co?! - szczeknęłam.

 -Nie mam ochoty teraz rozmawiać, spałam o pół godziny za krótko, a teraz dowiaduję się, że ktoś mi tu przestawia rzeczy! - krzyknęła. - Jazda! - obie zaczęłyśmy się śmiać, ta jednak nie dała za wygraną i ruszyła w naszą stronę.

 -Ojoj.

 -Ojoj Fire, OJOJ! - wściekała się.

 -Nie panikuj, bądźmy cywilizowani!

 -Ty nie jesteś cywiliwoz... ... ...cywiloz... - gubiła się.

 -Pff... - parsknęłam śmiechem.

 -WON MI! - wrzasnęła wreszcie, a my, już jako wilki, jak poparzone wybiegłyśmy z laboratorium, Sen opuściła mój łeb i podleciała do "szalonego naukowca" a my wybuchłyśmy śmiechem, kiedy tylko minęłyśmy próg. 

 -Hah, jak ja kocham wkurzać Misaran! - walałam się po podłodze w nieopanowanym śmiechu, Terra jednak nie zdołała nic z siebie wydusić. Donat wskoczył jaj na plecy i naraz przeniósł się na mnie. Przycisnęłam go do siebie dalej się śmiejąc, a on wtórował mi tym samym. 

 -Co wy odwalacie? - Hikibe patrzył na nas z politowaniem, jednak niezmiernie go to bawiło.

 -Uciekamy przed twoją siostrzyczką... - wydusiła wilczyca i podniosła się z trudem.

 -Jestem! - krzyknął Santino wchodząc do gildii.

 -Sant! - Donat zaraz podbiegł do niego. Ja też się podniosłam i obie dołączyłyśmy do chłopaków, a mali zajęli się sobą, a konkretniej dopytywać się o Tachitsuku u Kanory, a ten uparcie twierdził, że śpi.

 -Dobra, sytuacja opanowana. - uśmiechnęłam się kiedy tylko usiadłam bok Oruko przy stole. - Co robisz, Kessa?

 -Stroję gitarę. - odpowiedział krótko zajęty pracą.

 -Stroisz ją od rana. - zauważył Diablo.

 -A miałem coś innego do roboty? - nawet na niego nie patrzył.

 -Ile można stroić gitarę! - oburzył się.

 -Skończyłeś? Zagrasz. - zaproponowałam, chociaż nie przyjmowałam odmowy.

 -Okej! - ucieszył się. Sammy zaśmiał się cicho i chcąc zrobić mu miejsce odsunął się kawałek. Ten przez chwilę sprawdzał, czy wszystko dobrze grając przypadkowe dźwięki, ale zaraz zagrał jakąś krótką melodię, całkiem ciekawą, wesołą. 

 -Czekaj, znam to. - zastanawiał się chwilę Heishiou, który najwidoczniej przyszedł razem z Misaran i Sen. 

 -No, faktycznie. - przytaknął Hikibe. Przez kolejne kilka sekund wszyscy czekaliśmy na kłótnie, jednak oni chyba byli tak bardzo pochłonięci odgadywaniem tego rytmu, że zapomnieli co powinni teraz zrobić. - Grałeś to niedawno. Stare?

 -Tak, już jakiś czas temu to wymyśliłem. A to? - zagrał znów.

 -A to grałeś chyba przedwczoraj, jak nam pokazywałeś co masz nowego. - przypomniał sobie Heishiou.

 -No proszę, terapia przez muzykę, chociaż przez chwilę się nie żrą. - odezwałam się.

 -Hehe, coś nowego. - zaśmiała się Terra.

 -Cóż, nie chcę zepsuć wam tej pięknej chwili, więc będę siedział cicho. - mruknął braciszek i wsłuchał się w kolejną melodię. Nagle zza moich pleców wyskoczył Donat.

 -Macie pićku. - zaśmiał się i podał mnie i Oruko po kubku, a Sant dał Terci i Hikibe, za to Sen przyniosła Heishiou i Sammy'emu. Zaraz znów przybiegł Donacik i wręczył po kubku pozostałej dwójce, a Kiwi dostał od małego basiora kostkę cukru.Koń odwdzięczył się mu trąceniem nosem zaraz po tym jak wziął od niego prezent. Gdzieś kątem oka mignął mi Feliks, zaraz więc obróciłam się w tył, stał obok Kiwiego i trzymał go za kark. 

 -Właśnie, jak się trochę ociepli, pójdziemy zagrać! - przypomniało mi się.

 -O, ja mogę pograć! - zgłosił się Hikibe.

 -To ja też! - Terra najwyraźniej trochę ożyła, bo przed chwilą leżała prawie jak martwa na stole. 

 -To po obiedzie... - dzisiaj sobota, Chase i Misaran wędrują w kuchnię. - wszyscy zaraz się ucieszyli.

 -A gdzie on? - zapytał Heishiou, a dopiero wtedy zorientowałam się, że bez niego nici z obiadu.

 -Ojoj, jak tu zaraz nie przyjdzie to będzie problem. Misaran raczej sama tak robić nie będzie...

 -Przyyyyjdzie. - zaśmiał się Donacik i powiesił sie na mojej szyi.

 -A jak nie to z niego zrobimy rosołek!